Eten, spugen, sporten, slapen. Zo ziet het leven van een anorexia patiënt eruit. Angst om dik te worden en het vermijden van eten kunnen leiden tot ondervoeding en gewichtsverlies. De effecten tijdens én na de ziekte zijn erg aangrijpend. ‘’Mijn familie en vrienden herkende mij niet meer’’, vertelde Iris. De achttien jarige Iris is net een jaar uit de kliniek. Ze vertelt haar eigen verhaal, de effecten die ze heeft ervaren en hoe het nu met haar gaat.
De ziekte
Onzekerheid, psychische problemen, erfelijke aanleg, omgevingsfactoren, maar ook niet lekker in je vel zitten spelen allemaal een grote rol bij het ontstaan van anorexia. Anorexia is een psychische ziekte. Eten, je gewicht en de vorm van je lichaam wordt een obsessie. Het te weinig eten wordt een manier om je nare gevoelens en gedachtes uit te schakelen. Door het extreem streng zijn voor je zelf, geeft het een gevoel van kracht. Op een gegeven moment overheerst de anorexia en neemt het je lichaam over.
Eigen verhaal
‘’Juli 2020. Het begin van deze lange weg. De zomer kwam eraan en voelde me erg onzeker over mijn lichaam. Veel mensen hadden het niet in de gaten, maar ik was flink aan het sporten en probeerde zo gezond maar ook zo min mogelijk te eten. Vaak at ik het eten op, maar voelde me daarna schuldig, dus hing ik weer boven de wc.’’ Jezelf schuldig voelen nadat je een maaltijd hebt gegeten zijn veel voorkomende gevolgen van anorexiapatiënten. Daardoor gaat ook Iris boven de wc hangen om zich niet meer schuldig te voelen. Ook haar familie werd betrokken in de ziekte. ‘’Ik probeerde alle mogelijke (persoonlijke) gesprekken met mijn familie en vrienden te vermijden en sloot me vaak op in mijn kamer. Ik was mentaal erg ongelukkig en zat verschrikkelijk in m’n vel.
Proces
‘’Op een gegeven moment viel het voor vrienden en familie op. Ik werd ernstig dun. Dit was het moment dat er bij papa en mama alle alarm bellen gingen rinkelen. Ik moest naar een speciale kliniek voor anorexiapatiënten. Daar was het ontwijken van eten geen optie meer en dat ging tegen al mijn principes in. Ik had weinig pieken, maar veel dalen en was vaak erg verdrietig. In de kliniek wordt er meteen geleerd om ‘normaal’ te eten. Geen excuusjes meer, geen ontwijkingen meer. Je wordt in het diepe gegooid en dat is voor vele erg heftig.’’
Herstel
‘’Anderhalf jaar later en ben eindelijk uit de kliniek. Ben herstelt, natuurlijk bang om terug te vallen, maar weet hoe ik mij kan herpakken. Ik ben mentaal en fysiek sterker geworden, ben gelukkiger en hou er weer van om met m’n vrienden en familie lekker op een terrasje te zitten met een heerlijke bitterbal.’’