Er zijn soms van die momenten in je leven dat je je afvraagt: hoe ben ik hier nou precies beland? Het zou zomaar kunnen gebeuren op een willekeurige maandagmiddag wanneer je een kom vla voor je neus krijgt. Vla, dat oersaai, zachte, plakkerige goedje dat evenveel identiteit heeft als een stoeptegel, weet me toch elke keer weer te verrassen. Op een manier die me doet twijfelen over mijn controle over het leven
Je pakt je lepel, je roert een beetje door je kom en kijkt naar de klodder vla die rondzwemt in je kom. Het lijkt makkelijk, toch? Maar zodra je de eerste hap neemt, begint het gedonder. De textuur van vla is zo onbegrijpelijk, moet je nou bijten? Slurpen? Laat je het smelten op je tong? Of sabbel je erop? Het is een vloeibaar raadsel in je mond. En dan, waneer je denkt dat je door hebt hoe het moet. Glipt er een klodder van je lepel en drupt het langs je kin. Zo begint het: het moment waarop je beseft dat je de controle aan het verliezen bent.
Want wat vla echt met je doet, is je laten nadenken over controle. In een wereld waarin we alles plannen en uitdenken, van onze agenda’s tot hoeveel calorieën we eten, komt vla om de hoek kijken. Dan kom je er pas achter dat je grip op de realiteit net zo glad is als die lepel vol vla.
Laten we eerlijk zijn, vla is niet gemaakt om netjes te eten. Je krijgt geen crunch zoals bij een koekje, of die heerlijke smaakvolle dikke laag van een taartbodem. Nee vla doet gewoon waar het zin in heeft. Het plakt aan de lepel, het druipt langs je mond naar beneden en voor je het weet zit je helemaal onder de vla! Het maakt niet uit hoe hard je probeert het in controle te houden, vla wint altijd. En dat is waar je ogen open vliegen en je de realiteit inziet.
We proberen alleen maar controle te houden over alles wat we doen. Onze tijd, ons werk, onze gevoelens. We denken dat, als we er maar hard genoeg ons best voor doen, alles soepel zou verlopen. En dan komt vla om je te herinneren aan de waarheid: sommige dingen kan je gewoon niet in controle houden. Je kunt die lepel zo voorzichtig naar je mond brengen, maar vla blijft vla: onvoorspelbaar.
Misschien is dat wel wat vla ons wilt leren. Soms moet je accepteren dat je niet altijd grip kunt hebben op alles om je heen. Soms moet je dingen loslaten en gewoon… de vla laten glijden. Want misschien is het leven, net als vla, bedoelt om een beetje rommelig te zijn. Misschien zijn de beste momenten juist de momenten waarop we even geen controle hebben maar gewoon een beetje kliederen.
Dus de volgende keer als ik een kom vla voor me krijg, ga ik de strijd niet aan. Ik geef me over aan de klodders, aan de druipers en het geklieder. Ik geef me over aan het niet weten of ik het moet slikken, bijten of moet sabelen. Want als er een ding is wat vla me heeft geleerd dan is het soms als je iets loslaat, geniet je juist het meeste, zelfs van vla.