Met een representatieve scene die de sfeer van de rest van de serie al direct duidelijk maakt, acht de rest van de reeds verschenen show “inside man” een complex en zwaar beladen serie te worden. Midden in de wankele metro die raast door de donkere tunnels van London maken we kennis met de eerste twee bijpersonages. Direct voelt de serie beklemmend. Beth Davenport, een gedreven onderzoeksjournalist met een wilskracht waar je u tegen zegt, wordt in de metro seksueel geïntimideerd door de man die tegenover haar zit. De serie schetst direct een herkenbaar beeld en neemt ons daardoor meteen mee in een draaikolk van spanning.
Het o zo typische tafereel speelt zich af zonder enige tegendruk van omstanders, totdat de slimme en gewaagde Janice Fife de man begint te filmen en met doordachte woorden en krachtige manipulatie hem weet te stoppen. Een korte scène, maar toch een perfecte introductie van de grote puzzel die Inside man is gebleken.
Kennis maken met de hoofdpersoon doen we nog niet. Wellicht een bewuste keuze van de schrijvers, om trouw na te leven aan de geweldige opbouw van de rest van de serie. Na de scène met de twee vrouwen die volledig onverwant aan elkaar lijken, maar wiens bestaan in elkaars leven later meer dan cruciaal blijkt, maken we kennis met een ander belangrijk personage.
Morele gevangenis
Terwijl de soundtrack van de serie “god’s gonna cut you down”, waarvan de woorden later precies blijken te slaan op het plot van de serie, zich op de voorgrond begeeft zien we de voorheen succesvolle criminoloog Jefferson Grief een grauwe en donkere kamer binnen lopen waarvan de geur bijna door het scherm de neus in komt. Het typische beeld van een verrote kamer midden in een hete, Amerikaanse gevangenis. Grief heeft zijn vrouw vermoord. Sindsdien wacht hij de doodstraf tegemoet in de gevangenis terwijl hij, met wat op het begin een wat uit de hoogte getrokken trots oogt, misdaden oplost waar de normale politie zich niet meer aan waagt. Maar enkel als de zaken voldoen aan zijn ene voorwaarde: het moet morele meerwaarde hebben. En die morele meerwaardes en vraagstukken worden tijdens de raadselachtige serie constant op de voorgrond gezet. Voordat we kennis hebben gemaakt met het hoofdpersonage van de serie denken we het al te weten. We trekken de conclusie dat Grief een slecht persoon is en trappen daarmee volledig in de krachtige val die de makers voor ons neer hebben gezet. Want de hoofdvraag van de serie lijkt ons met miraculeus schrijfwerk constant te confronteren met het volgende morele dilemma: maakt een slechte daad direct een slechte man?
Na de introductie van de bijpersonages zien we direct het vakkundige schrijfwerk wat verscholen zit achter de perfecte dialogen en magisch getimede overgangen. Grief vertelt ons dat alles logisch is, als je maar blijft geloven. Direct na zijn zin, een van de vele die tevens altijd raak lijken te schieten, springt het beeld over naar de warme en felle kleuren die hangen rondom de kerk van Harry. De dominee die iedereens beste vriend lijkt te zijn.
Kijkersproef
‘’The dark vicar, I like that’’ zegt Harry grappend tegen een kerkganger wanneer ze hem zo aanspreekt omdat hij een lugubere grap maakte. Een charismatische uitspraak van een nog charismatischere man. Echter blijkt onze ‘’Dark Vicar’’ gaandeweg toch niet iedereen zo erg te vriend te willen houden, en begaat in de naam van zijn beroep en nobelheid onherstelbare fouten die een virulente serie van gebeurtenissen in gang zet. Kwesties waarbij de maag zich omdraait en ons laat twijfelen aan de schijnend kwaadaardige dominee die eens zo lief en begaan leek te zijn.
Terwijl alle tragedie zich afspeelt wordt de kijker op de proef gesteld. Morele vraagstukken en zwaarwegende ethische dillema’s komen aan bod. Wanneer de Dominee zich vrij probeert te wrikken van de onomkeerbare keuzes die hij heeft gemaakt, besluiten wij als buitenstaanders of de Dominee nu eigenlijk goed of slecht is. Tegelijkertijd wordt ons het omgekeerde gevraagd over Jefferson Grief. De tegenstrijdige verhaallijnen van de twee zet ons aan het denken. Kan een man die een fout maakt, en zijn best doet deze recht te zetten, ondanks het menselijk falen, nog ooit goed zijn? En, maakt een slecht moment op een slechte dag met desastreuze gevolgen daadwerkelijk een slecht mens? Onze vooroordelen worden getest, en de serie dwingt ons bijna een keus te maken tussen twee kwaden.
Technisch meesterwerk
De muziek die in de serie af wordt gespeeld past vlekkeloos in ieder shot en in iedere scène. Het loopt perfect in elkaar over, en vertelt ons tegelijkertijd een verhaal, waarbij de hoge kwaliteit van de serie zichzelf wederom te boven gaat. Ook van het camerawerk in de serie zou menig expert onder de indruk zijn. De perfect getimede shots en de slimme afwisseling tussen overhead shots en close-ups maken dat de serie een waar pareltje is om te zien. Het oog wordt gestreeld en gevoed met het vakkundig werk van de cameraploeg. Op technisch aspect is inside man een serie als nooit tevoren, wat tevens ook in haar nadeel werkt.
De buitengewone kwaliteit van bijna alle onderdelen van de serie, maakt dat de minder goede aspecten er ook torenhoog bovenuit schieten. De enkele clichés die in de serie voorkomen zijn pijnlijk. Zodanig dat het bijna afdoet aan de kwaliteit van de serie. Een volgepropt einde waarin de makers nog even zoveel mogelijk aan bod hebben proberen te laten komen, past totaal niet bij de prachtig opgebouwde scenes in de rest van de serie. Het is bijna alsof het laatste deel door een ander is geschreven. Less is more is een uitspraak die bij bepaalde delen van de show als een vreemdeling lijkt.
Gelukkig blijven de ingrijpende scenes waarbij alles met elkaar verbonden lijkt te zijn en acteerwerk van de bovenste plank ons bij na het bekijken van de show, en lijkt inside man na de aftiteling enkel het volgende te zijn: een serie die zichzelf constant overtreft.